Column: Zomaar een stagiair

Ik kijk naar buiten, de regen drupt langzaam van mijn caravan. Morgen is mijn laatste dag stage, het einde van een periode vol leerzaamheid, gastvrijheid en solidariteit.

Vinger

Ik denk terug aan hoe Howard en ik elkaar leerde kennen tijdens het eerste vak van mijn master op de universiteit, The future of farming and food. Howard kwam als boer zijn verhaal vertellen en aan het einde stak ik meteen mijn vinger op en vroeg aan hem of de Biesterhof ook stageplekken aanbood. In de zaal werd gelachen omdat ik zo recht voor zijn raap was, maar vanaf toen stond voor mij al vast dat ik mijn tweejarige master af zou sluiten op de Biesterhof.

Toen ik vervolgens half grappend tegen Howard zei dat ik alleen zou komen als ik mijn caravan op de boerderij mocht parkeren om daarin te slapen antwoorde hij vrijwel direct met: „Tuurlijk, geen probleem”. Later pas bedacht ik mij hoe bijzonder het is dat mensen zomaar een stagiair op deze wijze toelaten in hun leven. Douchen? Geen probleem. Samen eten? Geen probleem. Gewoon, samen.

Oostenrijk

In mijn eerste maand bij de Biesterhof moest ik hun huidige akkerbouwsysteem leren kennen en begrijpen om vervolgens voor twee maanden naar de Grand Farm in Oostenrijk te gaan. Daar leerde ik bij boer Alfred Grand over de roller-crimper-methode. Een vorm van akkerbouw zonder enige bodembewerking. Bij terugkomst in Nederland was mijn opdracht om te evalueren in welke mate en hoe deze vorm van akkerbouw op de Biesterhof toegepast zou kunnen worden.

Tijdens de eerste periode op de Biesterhof had ik soms het gevoel dat Howard de kat een beetje uit de boom keek, nooit het achterste van zijn tong liet zien. Bij terugkomst leerde ik echter langzaamaan de echte Howard steeds beter kennen. Samen met partner Claudi een liefdevol stel. En mijn kleine vriend, hun zoontje, Lesse niet te vergeten natuurlijk.

Trekker rijden

Als ik terugkijk op mijn stage hier dan denk ik aan; dingen doen naar eigen inzicht, vers fruit plukken, de foute grappen tussendoor tijdens het wieden met Howard, met zijn allen zwemmen na werktijd op de warme dagen, in de ochtend wakker worden met uitzicht op de prachtige velden. Een concrete herinnering die nu boven komt drijven is het moment dat Howard me het vertrouwen gaf om met de trekker te rijden. Op mijn onzekere vraag: „Wat was het nu ook alweer? Gewoon naar voor toch met die versnelling? Of moet ik toch eerst een koppeling indrukken?” antwoordde hij: „Probeer maar gewoon, zo veel kan je niet stuk maken”. Na een paar rondjes heen en weer had ik mijn Howard-examen gehaald en mocht ik gaan klepelmaaien.

Hier op de Biesterhof heb ik in de praktijk geleerd wat The future of farming and food voor mij betekent. Hard werken, goed nadenken, soms stressvol, maar desondanks een enorme rijkdom. Misschien niet in financieel opzicht, maar wat zou het, want: „Only when the last tree has been cut down, the last fish has been caught, and the last river poisoned, will we realize that money cannot be eaten". Op de Biesterhof is het een rijk leven in ervaringen en mensen. Dat is iets om trots op te zijn en om te bewonderen.

Voor nu ga ik verder met ontdekken wat het leven nog meer te bieden heeft, maar ooit op een dag zal ik hopelijk ook op zo’n mooie plek landen als deze.

Liefs,

Zomaar een stagiair

Ralf Brouwer