Column: Momo, de tunnelkaskat

Sommige problemen zijn er plotseling, onverwachts. Andere problemen zie je in de verte al en als je er niets aan doet, dan komen ze je tegemoet. Deze problemen proberen wij voor te zijn.

Hoge toon

In het geval van de muizen hanteren wij een drievoudige aanpak. Allereerst de technologie: we hebben geluidspaaltjes op zonne-energie aangeschaft. Deze steekt men in de grond, alwaar zij vervolgens periodiek een voor ons onhoorbaar hoge toon uitstoten die muizen en mollen moet afschrikken (althans, volgens de handleiding onhoorbaar, wij horen hem gewoon, whiiieeeeeejjjjep doet ie).

Ten tweede de natuur: vorige week hebben wij een prachtige, door vrijwilliger Jan getimmerde torenvalkkast op een dikke vijf meter hoge kastanje-houten paal geplaatst. Laat ze maar komen, die valken! Het banket staat klaar!

En als derde en laatste, hebben we de tunnelkaskat! Via Marktplaats vonden wij een 1 jarige boerderijkat die volgens de eigenaren zeer bekwaam is in het vangen van muizen. Perfect dachten wij, kan hij mooi in de tunnelkas wonen en muizen eten.

Voor ik het volgende deel van dit verhaal vertel is het misschien goed om te zeggen dat tot vorige week, geen van ons team veel ervaring met katten had.

Intern beraad

Dus.. tuinder Eline ging op pad en kwam vorige week zondagavond met een bange kater in een mand bij de boerderij aan. Tegelijk kwam mede-boer Dolf met informatie van zijn broer, een kattenman, dat we de kat absoluut niet zomaar los moesten laten, omdat hij dan meteen weg zou lopen. Tja, op zich best logisch, want hoe moet dat beest weten dat onze mooie tunnelkas zijn nieuwe huis is? Na wat intern beraad werd besloten om de kat een halsband om te doen en aan zo’n lijntje vast te maken die automatisch uit-en-weer-oprolt.

Wat gedoe en gemiauw verder zat de halsband om het dier en lieten we hem uit zijn mandje. Nog geen 1 seconde later bleek dat wij het halsbandje veeeel te los en voorzichtig om de kat zijn nek hadden gedaan, lag dit bandje katloos op de grond en was onze toekomstige tunnelkaskat slechts een steeds kleiner wordende zwart-witte stip aan de horizon.

Hoop

Na lang zoeken en rammelen met brokken en met een groot gevoel van schaamte over onze onverantwoorde aanpak, gaven we het op. Wel misbruikten we de buurtpreventie-app nog even om de buren te laten weten dat we onze nog-naamloze-nieuwe kat kwijt waren en informeerden we de voormalige eigenaren van ons collectief falen. Dagen gingen vervolgens voorbij zonder verder nieuws en zelfs tuinder Eline, de meest positieve van ons allen, begon langzaam de hoop op hereniging te verliezen.

Tot opeens buur-boer Anton belde. Middels een klein mirakel had hond Nora onze kat gespot en klem gedreven boven op een stapel hooibalen (ja, je verzint het niet!). De kat kon geen kant op en leek maar al te blij om weer in het voorheen zo gehate mandje te springen.

Momo

Lang verhaal kort, de tunnelkaskat heeft nu inmiddels een democratisch gekozen naam, Momo, en woont voornamelijk onder de kast in onze woonkamer. Hopelijk komen de valken snel.

---

Howard Koster

Howard Koster (40) pacht samen met zijn partner Claudi Rudorf 25 hectare landbouwgrond in Millingen aan de Rijn (GD). Samen zijn zij uitgekozen door burgercoöperatie Land van Ons, dat met geld van leden en investeerders landbouwgrond biodiverser wil maken. Koster heeft voor zijn land een SKAL-certificaat aangevraagd en wil zich dus richten op biologische landbouw. Boerderij De Biesterhof is momenteel niet meer dan een woonhuis met een huiskavel van 25 hectare, dus Koster begint helemaal vanaf nul. Koster studeerde biologische landbouw aan de Wageningen Universiteit en ontmoette tijdens die studie Rudorf. Het was een gezamenlijke droom om ooit een eigen boerderij te gaan bestieren. Koster en Rudorf woonden hiervoor in het Duitse Berlijn. Voor Agrio, de uitgever van deze website, verhaalt Koster over het opzetten van een levensvatbare, duurzame boerderij.