Column: Welke vinger hak je af?

Maar dit is de pijn waar we door moeten, dit zijn de veranderingen die ons te wachten staat. Het doet zeer en het is zwaar. Door heel Europa woedt een golf van boerenprotesten in elk land een eigen druppel die te veel is. Het zijn beelden en emoties waar ik buikpijn van krijg, ik begrijp de emotie, de manier waarop begrijp ik niks van. Het is niet om aan te zien hoe protesten omslaan in vernieling en bedreigingen, daar mogen we niet van wegkijken en onze mond stil over houden.

Mist

En toch zullen we er samen uit moeten komen. Het is duidelijk dat het systeem knelt aan alle kanten, en het nieuwe systeem is nog gehuld in mist. Gaan we samenwerken op basis van vertrouwen of timmeren we alles dicht met ingewikkelde regels en voorwaarden? Worden we geholpen door de overheid in vertrouwen of worden er keiharde voorwaardes gesteld waardoor een misstap je ondergang wordt omdat je als boer toch net niet aan de juiste voorwaarde voldoet?

Uiteraard werk ik liever in vertrouwen en moeten we zo snel mogelijk op weg. Samen de eerste stappen zetten, maar of we precies het einddoel halen is aan de voorkant natuurlijk niet precies te zeggen. Maar als dat de voorwaarde is om uitzicht te hebben op ondersteuning, bouwen we dan niet collectief aan ons eigen chagrijn? Natuurlijk met gemeenschapsgeld moet je voorzichtig omgaan, en netjes verantwoorden waar je het aan besteed. Maar we gaan dingen doen waarvan we van tevoren niet precies weten hoe het eindresultaat er precies uit komt te zien.

GLB

Samenwerken in vertrouwen vraag om wederzijds begrip, wederkerigheid. Maar ook die staat onder druk. Het nieuwe GLB invoeren, meer doen voor minder geld, om uiteindelijk na inspanning te horen te krijgen dat de waarde niet kan worden toegekend omdat te veel boeren duurzame stappen hebben gezet. En de protesten en dreigementen van de boeren helpen zeker niet bij het samen bouwen aan vertrouwen.

Al die gebiedsprocessen die zijn begonnen of op punt staan om te beginnen. Wordt het leuk en gezellig? Nee, het wordt lastig, taai en zuur. Komen de plannen helemaal van onderop? Nee natuurlijk niet, want hoe kun je nu van ons boeren vragen welke vinger je afgehakt wil hebben van de 10? Ik denk dat we ons voor kunnen bereiden op een stevige wond, die goed aan het etteren gaat, maar uiteindelijk wel weer zal helen met de juiste ingrediënten. Maar voorlopig is de wond nog vurig en flink ontstoken.

Nodig

Ik hoop dat we over 25 jaar kunnen terugkijken en deze pijn kunnen herkennen als dieptepunt van de veranderingen die we hebben doorgemaakt, en dat deze pijn nodig was om tot grote veranderingen te komen. Hou je vast aan de mensen die je liefhebt, deel je zorgen deel de pijn. Liefde heelt alle wonden.

Groet,

Heleen

---

Heleen Lansink-Marissen

Heleen Lansink-Marissen schrijft maandelijks een column voor de website van Vee & Gewas. Ze heeft samen met haar man Rogier een melkveebedrijf in St. Isidorushoeve, een dorp in de gemeente Haaksbergen (Overijssel). Lansink-Marissen ziet zichzelf als een onafhankelijke verbindende boerin, die graag de dialoog aangaat over uiteenlopende onderwerpen. Dat doet ze onder meer via een vlog, blog en ook lezingen en rondleidingen op haar bedrijf maar meer nog daarbuiten. Ze is ook te volgen op Twitter: @HeleenLansink.