Opinie

Overheden hadden de afgelopen jaren de mond vol van 'meer van onderop' en 'participatiesamenleving'. Stichting Veldleeuwerik was een mooi voorbeeld in de landbouw, maar dit strandde. Robert Ellenkamp hoopt dat hier lering uit wordt getrokken.

Minister Schouten ervoer afgelopen maandag wat boeren al heel lang ervaren. Ze werd gemangeld. Door de provincies, omdat de natuurambities van het Rijk niet stroken met de middelen waarover provincies beschikken.

Dat is wat er de afgelopen paar jaar is gedaan door ngo’s, politieke partijen maar ook de door ‘deskundigen’ van allerlei commissies en instituten.

De Tweede Kamer debatteerde gisteren een hele dag over het stikstofbeleid. Centraal stond de stikstofwetgeving die minister Carola Schouten in mei naar de Tweede Kamer stuurde en de reactie van de commissie Remkes daarop. De menselijke maat ontbrak.

Bestuurders van gemeenten, provincies en het rijk zijn over het algemeen keurig netjes in hun reacties. Dit in tegenstelling tot het taalgebruik dat in de sociale media (te) vaak te lezen is, maar dat terzijde.

Niet alles kan overal. Het is de titel maar ook de eindconclusie van de Commissie Remkes die het kabinet adviseert om uit de stikstofcrisis te komen. Nu het eindrapport is ingedaald, blijft vooral hangen dat het landbouwbeleid zelf moet veranderen.

Het sluitstuk van het advies van de commissie Remkes telt, inclusief bijlagen, 179 pagina’s. Een aantal opvallende zaken:

De gemeenteraad in Apeldoorn nam begin deze maand een motie aan om de intensieve veehouderij in te dammen. De onderzoekscommissie Remkes presenteerde een week later de aanbevelingen om stikstof terug te dringen.

Ik ben als landbouwjournalist van bijna 50 al pakweg 25 jaar bezig met veehouderij en diergezondheid.

Daar zit ik dan: met m’n armen over elkaar in een trekker van 200 pk die zichzelf in perfect rechte banen over het perceel maïsland manoeuvreert dat ik mag spitten.